Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, το φανερώνουν άλλωστε και τα σημεία των καιρών , τα παιδιά μας, μας μιλάνε και ελάχιστοι τα ακούμε και ίσως ακόμη πιο λίγοι τους δίνουμε σημασία αφού τα ακούσουμε. Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2016 η εργαζόμενη μητέρα – σύζυγος και βάλε, δεν αφιερώνει τον απαιτούμενο χρόνο στην ανατροφή των παιδιών της. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό , αφού καλώς ή κακώς η κάθε οικογένεια βρίσκει τους ρυθμούς της και κανείς δεν μπορεί να επέμβει σε αυτούς. Το θέμα όμως που μας απασχολεί είναι τα σημάδια που ένα παιδί δίνει στους γονείς του και η σχετική αδιαφορία προς αυτά.
Φτάνει όμως ο πρόλογος ας μπούμε στο κυρίως. Πρόσφατα βρέθηκα σε μια συζήτηση ανάμεσα σε μητέρες και δασκάλους , αυτό που με προβλημάτισε ιδιαιτέρως ήταν οι ερωτήσεις των μαμάδων απέναντι στους δασκάλους, φυσικά δεν αναφέρομαι στην αντιγραφή και την ορθογραφία αλλά σε ερωτήσεις τύπου « μήπως είναι δυσλεκτικό και δεν τα καταλαβαίνει;» « μήπως να πάμε σε κάποιον αναπτυξιολόγο ;» και το ακόμη καλύτερο « έχω διαβάσει έρευνες που τονίζουν πως τα αγόρια γράφουν πιο άσχημα από τα κορίτσια , μήπως είναι άσκοπο να προσπαθούμε να το βελτιώσουμε;» . Μητέρες του 2016, καταλαβαίνουμε όλοι το άγχος σας για ένα καλύτερο αύριο και την επιθυμία σας για ένα λαμπρό μέλλον για τα παιδιά σας , όμως τις περισσότερες φορές τα παιδιά ζητάνε την βοήθεια σας και την προσοχή σας μέσα από τέτοιους τρόπους , όπως με την δυσκολία να διαβάσουν μόνα τους ή την άρνηση σε πολλούς τομείς ( φυσικά παιδιά που έχουν διαγνωστεί από ειδικούς με μαθησιακά προβλήματα δεν χρίζουν απλής αντιμετώπισης αλλά επαγγελματικής). Μην ξεχνάτε πως φτάσατε και εσείς εδώ που είστε , μην ξεχνάτε τις δυσκολίες σας, ανοίξτε τα αφτιά σας και ακούστε τα παιδιά σας. Είναι τρομακτικό το πόσα παιδιά αποκαλούν τους δασκάλους τους ΜΑΜΑ ή ΜΠΑΜΠΑ, όχι δεν είναι η αγάπη απλά προς τον δάσκαλο , είναι η ανάγκη για προσοχή. Αφήστε τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και ασχοληθείτε με τα παιδιά σας! Θυμάμαι όταν ήμασταν παιδιά οι γονείς μας , μας πήγαιναν κάθε Κυριακή στον κινηματογράφο και αφού τελείωνε η ταινία όλοι μαζί στον δρόμο της επιστροφής λέγαμε τι μάθαμε, τι είδαμε, τι αποκομίσαμε. Στα μεγάλα ταξίδια με αυτοκίνητο οι γονείς μας παίζανε το παιχνίδι με τις λέξεις και τα Σάββατα αντί για ποτό παίζανε στο τραπέζι παιχνίδια μαζί μας και γελούσανε. Όταν δεν υπήρχαν τα χρήματα για εξορμήσεις ,την Κυριακή η μαμά μαγείρευε και τρώγαμε σαν οικογένεια με τον παππού και την γιαγιά, τους ακούγαμε να μιλάνε για θέματα περίεργα για εμάς και κάναμε εικόνες με το μυαλό, δεν κρατούσαμε το κινητό ούτε καθόμασταν στην τηλεόραση αλλά παίζαμε έξω , δυναμώνοντας έτσι τις σχέσεις μας , φτιάχνοντας φίλους που έχουμε ακόμη. Γιατί η μητέρα ήταν εκεί και όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει χωρίς εκείνη.
Κλείνοντας λοιπόν , να τονίσω πως η κάθε μητέρα είναι διαφορετική , ιδιαίτερη και μοναδική με τον δικό της τρόπο. Σκοπός δεν είναι να κρίνουμε , αλλά να βλέπουμε, να ακούμε και εμείς έχουμε χάσει αυτή την ιδιότητα. Μη τρέχετε τα παιδία σας σε ειδικούς χωρίς λόγο, η λύση στα απλά είναι μια , η μητρική αγκαλιά το γέλιο και οι στιγμές. Η ελληνική οικογένεια ξεχωρίζει για τους ιδιαίτερους δεσμούς που αναπτύσσει και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε.
Κάτια Θωμαδάκη.
Απάντηση