Η οικογένεια, αποτελεί την πρώτη μας και ίσως τη μόνη «ομάδα» στην οποία ανήκουμε σε όλη μας τη ζωή χωρίς να είναι αποτέλεσμα επιλογής μας. Μπορεί να λέμε κάθε μέρα φράσεις κατά της «μοιρολατρίας» του τύπου, «όλα είναι επιλογές», αλλά το πιο σημαντικό πράγμα, (ο ερχομός μας στη ζωή) είναι κάτι που δεν μπορεί να μπει στη «λίστα» των επιλογών μας.Ο οικογενειακός μας κύκλος, παίζει αποφασιστικό ρόλο για όλη μας τη ζωή. Δεν είναι μόνο τα παιδικά χρόνια από τα οποία αντλούμε κώδικες συμπεριφορών, ανατροφή, συναισθηματική παιδεία κτλ. Την οικογένεια, θα τη συναντάμε πάντα μπροστά μας. Ωστόσο, επιλογή μας είναι το φίλτρο που θα βάλουμε. Μέχρι που αφήνουμε την οικογένειά μας, να επηρεάζει τη ζωή μας.
Αγάπη και ασφάλεια.
Οι γονείς μας και οι γονείς των γονιών μας, είναι οι πρώτοι άνθρωποι που θα μπουν στον πειρασμό να μας «καλομάθουν» ή να μας «κακομάθουν». Το «καλομάθημα» και το «κακομάθημα», είναι οι μόνες λέξεις στις οποίες το καλό και το κακό, δεν έχουν… μεγάλη διαφορά – αν έχουν κιόλας σε αυτές τις λέξεις, κάποια διαφορά. Στόχος της οικογένειας, είναι να εξισορροπήσει μέσα μας την «προσφορά και τη ζήτηση», το «ναι» και το «όχι». Αν δεν τα καταφέρει σε αυτό το κρίσιμο σημείο, τότε συνηθίζουμε όχι σε έναν απαραίτητα «άπληστο», αλλά σίγουρα, μη αληθινό.
Ο στόχος των γονιών μας είναι να μας δώσουν την αγάπη σε πολλά επίπεδα, αλλά να μην την ταυτίσουν με το «ναι σε όλα», αλλά ούτε και με το «όχι σε όλα». Η αγάπη και η ελευθερία, πρέπει να δίνονται με τέτοιες δόσεις που να μη συγκρούονται με τα «πρέπει». Άλλωστε, σε όλον μας το δρόμο, μια υποχρέωση και ένα δικαίωμα θα συναντάμε… Αυτές τις αξίες, μόνο η οικογένεια μπορεί να τις δώσει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις χάσουμε, ίσως να μην έχουμε ποτέ ξανά την ευκαιρία να τις αποκτήσουμε. Μέσα από τον ευρύτερο οικογενειακό περίγυρο, μπορούμε επίσης να βάλουμε λιθαράκια πάνω σε αυτές τις αξίες, όμως, εκεί, μαθαίνουμε και τον ανταγωνισμό…
Όταν η «αγκαλιά» γίνεται «φυλακή».
Η ισορροπία που πρέπει να κρατάμε ανάμεσα σε μας και στην οικογένειά μας, είναι αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί. Ας είμαστε ειλικρινείς, η οικογένεια και ο περίγυρός της, δεν έχει μόνο καλά να μας δώσε – ή ακόμη πιο σωστά – δεν μπορούν όλα τα οικογενειακά περιβάλλοντα να κατοχυρώσουν την ηρεμία και την ομαλότητα σε ανήλικα παιδιά ή και σε ενήλικες που πλέον έχουν τραβήξει τον δικό τους δρόμο στη ζωή. Οι τσακωμοί και τα προβλήματα, έχουν οδηγήσει πολλές οικογένειες στην πλήρη διάλυση και μάλιστα, έξω από τις πόρτες δικαστηρίων. Γιατί άραγε παρατηρούμε να έχουμε περισσότερα προβλήματα στις σχέσεις μας με το οικογενειακό μας περιβάλλον, από ό,τι έχουμε με τους «ξένους»;
Η απάντηση, είναι απλή. Όταν έχεις να μοιραστείς κάτι με έναν συγγενή σου, εκείνος περιμένει, ό,τι και εσύ. Να φερθείς ως συγγενής… Οι προσδοκίες από τους συγγενείς και από το οικογενειακό περιβάλλον, είναι μεγαλύτερες από αυτές που χτίζουμε γύρω από εκείνους που δεν ανήκουν στην οικογένειά μας. Το πλαίσιο των σχέσεών μας με γονείς αλλά και συγγενείς, γίνεται πιο πιεστικό. Το κάθε μέλος μιας οικογένειας περιμένει από το άλλο, τον καλύτερο εαυτό, χωρίς να είναι έτοιμο να δώσει τον δικό του καλύτερο εαυτό. «Στην οικογένεια, ζούμε για να ωφελούμαστε». Κάπως έτσι ηχεί η εσωτερική φωνή μας. Εκεί είναι και το δύσκολο έργο. Να μην εγκλωβιστούμε σε καταστάσεις που το αποτέλεσμά τους, θα είναι αρνητικό και για μας και για τους άλλους. Άραγε, εκεί, τι κάνουμε;
Καλώς ή κακώς, η λύση έρχεται στο ίδιο μας το μυαλό. Να μην περιμένεις παραπάνω πράγματα από τον οικογενειακό σου περίγυρο, πέραν των γονέων. Ας φέρεσαι εσύ όσο καλύτερα μπορείς και ως προς το πώς φέρονται σε σένα να κρατάς το μικρό καλάθι, έτσι ώστε κάθε κεράσι που πέφτει μέσα να το βλέπεις ως «μπόνους» και όχι ως δεδομένο. Στις πολλές συζητήσεις που αφορούν το εκάστοτε οικογενειακό κλίμα, καλό είναι να ακούς περισσότερο παρά να μιλάς. Όπως συμβαίνει με το «δούναι και το λαβείν» , έτσι συμβαίνει και με την «οικειότητα» στην οικογένεια. Επειδή είμαστε συγγενείς με κάποιους, θεωρούμε ότι η οικειότητα, είναι δίχως όρια και τελικά, οι καβγάδες και οι παρεξηγήσεις καταλήγουν να μην έχουν και αυτές όρια. Με άλλα, λόγια, να μπορούμε να διακρίνουμε την οικογενειακή «αγκαλιά» από την «φυλακή»…
Απάντηση