Λένε ότι ο Μοχάμεντ Αλι ποτέ δε θα ήταν ο μεγαλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών αν δεν υπήρχε ο Τζο Φρέιζερ και ο Δημήτρης Δραγώγιας με αφορμή το θάνατο του «Smokin Joe» σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια επαναφέρει στο προσκήνιο την κόντρα δυο θρύλων…

γελοιοποιείτε ποτέ τους εχθρούς που καταβάλλετε. Να εκθειάζετε πάντοτε εκείνους που σας κατέβαλαν. Με τον τρόπο αυτό αναβιβάζετε την δική σας αξία». Με αυτά τα λόγια ο Φραγκίσκος Ιωσήφ της Αυστρίας, ο άνθρωπος που κήρυξε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έστελνε στη μάχη τους στρατιώτες του. Κι αν η χώρα του ηττήθηκε πανηγυρικά χάνοντας εκτός άλλων και μεγάλο μέρος των εδαφών της, η ιστορία γεμάτη παραδείγματα ηγετών σε κάθε πεδίο των οποίων τα ανδραγαθήματα γράφτηκαν με χρυσά γράμματα λόγω της αναμφίβολης αξίας του αντιπάλου, δικαιώνει τα λόγια του μονάρχη.

«Ο Άλι πάντα έλεγε πως θα ήμουν ένα τίποτα χωρίς αυτόν. Όμως εκείνος πού θα ήταν χωρίς εμένα» είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο στους «Τάιμς» της Νέας Υόρκης ο Τζο Φρέιζερ. Ο θάνατός του σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια, ένα βράδυ Δευτέρας μαζί με τη θλίψη για το πρόωρο αντίο σ’ έναν κορυφαίο επανέφερε στο προσκήνιο την ατέλειωτη κόντρα των δύο πυγμάχων και τις ρήσεις περί της αξίας του νικητή που είναι ευθέως ανάλογη με εκείνη του ηττημένου.

Ο Τζο Φρέιζερ, ο «Smokin’ Joe» όπως ήταν το παρατσούκλι που του έδωσε ο πρώτος προπονητής του καθώς τον έστελνε στο ρινγκ με την απαίτηση «να βγει καπνός από τα γάντια του» παρά τα συγκλονιστικά του επιτεύγματα ανάμεσα στα οποία και ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο θα μείνει για πάντα στην ιστορία της πυγμαχίας ως ο μεγάλος αντίπαλος του «Μεγαλύτερου» Άλι. Η επομένη του θανάτου του βρήκε τον Τύπο σε κάθε γωνιά του πλανήτη να αφιερώνει ιστορίες από ένα ένδοξο παρελθόν στη μνήμη του, όμως όλες κατέληγαν στον «Αγώνα του αιώνα», την πρώτη συνάντηση των μεγάλων αντιπάλων στο «Madison Square Garden» στις 8 Μαρτίου του 1971. Λίγο παραπάνω από 2,5 εκατομμύρια δολάρια αμοιβή για τον καθένα τους, ο Φρανκ Σινάτρα να τραβά φωτογραφίες για λογαριασμό του «Life», 300 εκατομμύρια τηλεθεατές παγκοσμίως και μια νίκη που κρίθηκε στα σημεία υπέρ του Φρέιζερ απένειμαν στη μάχη δίκαια τον τίτλο πριν -λίγα χρόνια αργότερα – η κόντρα να κορυφωθεί στη Μανίλα
joe_frazier
Η αντιπαλότητα των δύο, όμως δεν περιοριζόταν στα ρινγκ, με τους λεκτικούς διαξιφισμούς να έχουν μεγαλύτερη σφοδρότητα κι από τα κροσέ τους, ενώ πολλοί αναλυτές ερμήνευσαν την κόντρα τους με πολιτικοκοινωνικούς όρους καθώς πάνω στα φλας της αντικατοπτριζόταν η κατάσταση της Αμερικής του ’60. Στο πρόσωπο του Άλι εκφραζόταν η ολοένα αυξανόμενη οργή των μαύρων της Αμερικής και η αντίθεση στον πόλεμο του Βιετνάμ, ενώ ο Φρέιζερ, προς μεγάλη του έκπληξη καθώς ουδέποτε εκφράστηκε δημοσίως παρουσιαζόταν ως ο αγαπημένος του καθεστώτος. Ο λαλίστατος Μοχάμεντ Άλι τον αποκαλούσε αδαή και τον παρομοίαζε με γορίλα, ενώ την κατάφωρη αδικία σε βάρος του Φρέιζερ κατέγραψε, αρθρογραφώντας αμέσως μετά τον «Αγώνα του αιώνα» ο σπουδαίος Νόρμαν Μέιλερ: «Δυο φορές πιο μαύρος από τον Κλέι (το επίθετο του Άλι προτού ασπαστεί το Ισλάμ), πολύ πιο άσχημος και με ένα πρόσωπο σκαμμένο από την δουλειά, ο Φρέιζερ μοιάζει με άνθρωπο που έχει κοπιάσει σκληρά σε κάθε πτυχή της ζωής του».

Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την απομάκρυνσή τους από τα ρινγκ έως τον χαμό του Φρέιζερ όταν ο Άλι άνοιξε τον χορό των συλλυπητήριων, οι δυο τους επιχείρησαν να ρίξουν γέφυρες. Όμως, όσο κι αν προσπαθούσαν να πείσουν πως η έχθρα τους ήταν διαφημιστικό τρικ, το μήνυμα στον τηλεφωνητή του Φρέιζερ το 2008 όπου υπονοούσε πως το δυνατό αριστερό του χτύπησε μαζί με τη νόσο Πάρκινσον το νευρικό σύστημα του Άλι, αποδείκνυε το ακριβώς αντίθετο.

Λένε, μαζί με το θάνατο έρχεται και η συγχώρεση… Όμως για τον «Smokin’ Joe» η βλασφημία παραγράφηκε νωρίτερα καθώς την λιακάδα του μύθου του σκίαζε πάντα ο μεγάλος αντίπαλος…

Απάντηση