Δάκρυσαν οι Έλληνες Ομογενείς του Κατάρ κατά την διάρκεια του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου που πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα Ντόχα.
Την Παρασκευή 25/10 οι Έλληνες Ομογενείς του Κατάρ γιόρτασαν την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 στην πρωτεύουσα Ντόχα.
Ήταν τόσο μεγάλη η συγκίνηση, που πολλοί από αυτούς δάκρυσαν παρακολουθόντας τα σχετικά βίντεο που προβλήθηκαν.
Όμως συγκίνηση, αίσθηση υπερηφάνεια,αλλά και προβληματισμό προκάλεσε και ο πανηγυρικός λόγος που εκφώνησε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας της Ντόχας του Κατάρ, Σεραφείμ Κοτρώτσος.
Τα ίδια συναισθήματα θάθελα να πω ότι νιώσαμε και εμείς όταν διαβάζαμε τον λόγο του προέδρου.
Ακολουθεί το κείμενο του λόγου.
Σεβασμιότατε, Αξιότιμοι Ιερείς, Εξοχότατοι Πρέσβεις της Ελλάδας και της Κύπρου, Αξιότιμε Πρόξενε, Αξιότιμε Στρατιωτικέ Ακόλουθε, Αγαπητές Δασκάλες, Αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, φίλες και φίλοι,
είμαι χαρούμενος που συναντιόμαστε εδώ σήμερα, μόλις λίγες ημέρες μετά από μια άλλη πολύ ωραία ευκαιρία που είχαμε, αυτή της εορτής του Αγίου Ισαάκ, για την οποία θα ήθελα να ευχαριστήσω τους φίλους που με πολύ κόπο διοργάνωσαν άψογα. Αντίστοιχα θα ήθελα να απευθύνω τις ευχαριστίες μου για τη σημερινή ευκαιρία συνεύρεσής μας.
Όταν κανείς επιλέγει να ζει μακριά από την πατρίδα του, όπως εμείς, έχει πρώτα από όλα στο μυαλό του τη δουλειά του και το πώς θα προσφέρει περισσότερα στην οικογένειά του. Παρόλα αυτά αποδεικνύεται και σήμερα πως οι Έλληνες δεν ξεχνούμε και την … ευρύτερη οικογένεια, αυτή των συμπατριωτών. Ευχαριστώ λοιπόν για την διοργάνωση της σημερινής γιορτής τον Σεβασμιότατο και τους Ιερείς, τα μέλη των ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και της Ελληνικής Κοινότητας, τις Δασκάλες μας, τους μαθητές και τους γονείς, τη χορευτική ομάδα, αλλά και τους υπόλοιπους αφανείς εθελοντές. Όλοι μαζί, με προσωπικό κόστος και κόπο προσφέρουμε στους εαυτούς μας τη σημερινή εκδήλωση.
Ας περάσουμε όμως στη σημερινή γιορτή. 28η Οκτωβρίου 1940. Μια ημέρα ορόσημο. «Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει» λέει ο Santayana. Ας θυμηθούμε το δικό μας λοιπόν.
Το ΌΧΙ των συμπατριωτών μας το 1940 αιφνιδίασε. Κανείς δεν το περίμενε. Κανείς εκτός … από τους Έλληνες προγόνους μας. Αυτοί το θεώρησαν δεδομένο κι αυτονόητο. Το διατύπωσαν με παρρησία. Ύστερα ξεχύθηκαν στους δρόμους για να το γιορτάσουν. Γνώριζαν ότι θα επακολουθούσε σκληρός πόλεμος απέναντι σε πανίσχυρους εχθρούς. Παρόλα αυτά ήθελαν να γιορτάσουν. Έδειξαν πως το «ή ταν ή επί τας» ήταν ζωντανό μέσα στην ελληνική κουλτούρα.
Τα περισσότερα έθνη που βρέθηκαν στα αιματηρά μέτωπα του ΒΠΠ δεν γιορτάζουν την επέτειο της αρχής του πολέμου, όπως εμείς οι Έλληνες, αλλά του τέλος του. Δεν περιφανεύονται για τη στάση τους στην αρχή ή τα επιτεύγματά τους στη διάρκεια του πολέμου. Το αντίθετο. Γιορτάζουν όμως το τέλος. Γιορτάζουν το κλείσιμο ενός μαύρου κεφαλαίου στην ιστορία της Ευρώπης και του κόσμου. Γιαρτάζουν αυτό που έγινε η απαρχή μιας παραγωγικής περιόδου ειρήνης και ευημερίας για μεγάλο μέρος της Ευρώπης και ήδη διαρκεί πάνω από 70 χρόνια.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε να περηφανευόμαστε για τη στάση μας από την αρχή του πολέμου. Τολμήσαμε. Πιστέψαμε στους εαυτούς μας. Όχι γιατί η λογική μάς έλεγε πως είχαμε ρεαλιστικές πιθανότητες νίκης, αλλά γιατί το συναίσθημα μάς έλεγε πως δεν μπορούσαμε να ζήσουμε με καμία άλλη επιλογή. Θεωρούσαμε μονόδρομο την αντίσταση στον κατακτητή με κάθε τρόπο. Πολεμήσαμε αποφασισμένοι και σε πολύ μεγάλο βαθμό ενωμένοι. Αναλάβαμε υπέρμετρο για τα μεγέθη μας κόστος. Καταφέραμε στρατηγικά πλήγματα στον άξονα. Τελικά δικαιωθήκαμε. Και έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε περήφανοι για αυτό.
Ωστόσο, οι χρυσές σελίδες της ιστορίας μας δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε τις μαύρες, για να μην τις ξαναζήσουμε. ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός διδάσκει πως «Εθνικόν είναι ό,τι είναι Αληθές».
Αντισταθήκαμε ενωμένοι στον Ναζιστικό – Φασιστικό άξονα. Συμβάλαμε αποφασιστικά στην έκβαση του πολέμου. Όμως μετά την αποχώρηση του αιμοσταγούς εχθρού επιδοθήκαμε σε έναν ακόμα σκληρότερο πόλεμο, εμφύλιο αυτή τη φορά. Καθηλώσαμε τη χώρα μας για ακόμα μερικά χρόνια. Μόλις ο εξωτερικός εχθρός έλλειψε, ξεχάσαμε όλα όσα μας ένωναν. Διαλέξαμε στρατόπεδα ξένων δυνάμεων και αφοσιωθήκαμε στην αυτοκαταστροφή μας.
Πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σκοτεινά συμφέροντα και καλοθελητές. Βρίσκουν όμως κερκόπορτες μόνο όταν εμείς οι ίδιοι τις ανοίγουμε. Η εθνική μας ταυτότητα είναι πολυσύνθετη. Λειτουργούμε απρόβλεπτα, εντυπωσιάζοντας τους ίδιους τους εαυτούς μας συχνά θετικά, αλλά ενίοτε και αρνητικά. Αγαπάμε την πατρίδα μας, όμως συχνά ομίχλη ατομισμού, θυμικού ή / και οπαδισμού σκεπάζει τα μάτια μας και δεν βλέπουμε καθαρά. Και σε κάτι τέτοιες στιγμές οι ίδιες οι ικανότητές μας μετατρέπονται σε αυτοκαταστροφικές αδυναμίες.
Πώς αλλιώς ο ίδιος λαός από τον οποίο γεννήθηκε η Δημοκρατία και η φιλοσοφία κατάφερε να οδηγήσει τον μεγαλύτερο φιλόσοφο της παγκόσμιας ιστορίας στο κώνειο; Πώς μετά από 4 αιώνες οθωμανικής επικυριαρχίας διατηρήσαμε την εθνική μας ταυτότητα και καταφέραμε να διώξουμε τον κατακτητή; Πώς όμως μπορέσαμε λίγο μετά να φονεύσουμε τον πρώτο κυβερνήτη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, τον αξιοσέβαστο και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας, τον Ιωάννη Καποδίστρια; Οι ίδιες αντιφάσεις μάς έκαναν θριαμβευτές του ΒΠΠ και ταυτόχρονα το πρώτο σημείου του κόσμου όπου ο ψυχρός πόλεμος ήταν θερμότατος.
Το έπος του ’40 βασίστηκε στο δόγμα «η ισχύς εν τη ενώση», με έναν κοινό στόχο, χωρίς να κοιτάμε πίσω. Τα δεινά τόσο της μεταπολεμικής περιόδου όσο και άλλων σκοτεινών στιγμών της ιστορίας μας, δείχνουν ότι πολλές φορές όταν ο πρώτος στόχος επιτυγχάνεται χάνουμε τον προσανατολισμό μας και την προσήλωσή μας στους επόμενους κοινούς στόχους.
Η 28η Οκτωβρίου γεμίζει κι εμάς τους απόδημους Έλληνες με ευθύνες. Ευθύνες απέναντι στους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας, και την πατρίδα μας. Είμαστε το προκεχωρημένο φυλάκιο της Ελλάδας χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της. Με σεβασμό στη χώρα φιλοξενίας, οφείλουμε να διατηρούμε άσβεστες τις μνήμες, να διδάσκουμε στα παιδιά μας τις ελληνικές αξίες, αλλά και τις αδυναμίες της φυλής που κάποιες φορές μας κατατρέχουν. Καλούμαστε να είμαστε ενωμένοι κι αφοσιωμένοι στον αγώνα για προκοπή, συνεργασία κι ευημερία, προσεκτικοί και σε εγρήγορση απέναντι στους κινδύνους, εξωγενείς αλλά και ενδογενείς, και σε ετοιμότητα για συστράτευση, αλληλοβοήθεια και συνέργειες με γνώμονα το κοινό καλό.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου, Χρόνια πολλά σε όλες και όλους.
Απάντηση