Ακόμη μια μέρα στο Κέντρο Φιλοξενίας προσφύγων στο στρατόπεδο “Αρματολού Κόκκινου”, στην Αγ. Βαρβάρα Βέροιας.
Η περιοχή ζει στο ρυθμό μιας νέας πραγματικότητας. Οι εικόνες που εκτυλίσσονταν μέχρι πριν λίγες μέρες στα ειδησεογραφικά δελτία, τώρα είναι μια ζωντανή πραγματικότητα.
Κοντά στις 400 ψυχές, οι πιο πολλοί γυναικόπαιδα και άντρες μεσήλικες.
Σιγά-σιγά γίνονται γνωστοί… Βγαίνουν και οι ίδιοι λίγο περισσότερο πιο πέρα από την αγωνία τους. Νιώθουν καλύτερα… Φαίνεται αυτό. Καλύτερα, αλλά τα βλέμματά τους είναι άδεια..
Πριν λίγο καιρό ήταν στα σπίτια τους. Τώρα είναι κάπου… Χωρίς προορισμό. Με άγνωστο το αύριο..
Ανοίγονται σιγά-σιγά. Μιλάνε…
Ένας γιατρός χειρουργός διηγείται πως πρόλαβε και σώθηκε την τελευταία στιγμή.
Ένα νέο κορίτσι, γύρω στα 16 έχει βγει λίγο πιο πέρα. Σένα υψωματάκι, πάνω από τη λίμνη. Δεν έχει πλέον κανέναν σ’ αυτό τον κόσμο. Κανέναν!!!
Ένας άλλος βηματίζει μπροστά στην πύλη του στρατοπέδου, κρατώντας ένα παιδί απ’ το χέρι. Άδειο το βλέμμα… Από την οικογένειά του, έχει απομείνει μόνος με ένα 7χρονο παιδί…
Μιλάει μόνο συριακά… Όμως δεν χρειάζεται λόγια για να συνεννοηθείς… Μιλάει το βλέμμα του…
“Σίγκαρετ”; κάνει με μια χαρακτηριστική κίνηση…
Είναι φανερό ότι πάρα πολλοί έχουν εξαντληθεί…
Οι συνθήκες δεν έχουν καμιά σχέση με αυτές του λασπότοπου της Ειδομένης. Κοιμούνται στους πρώην στρατιωτικούς θαλάμους. Στρωματσάδα. Αλλά βολεύονται… Δεν τους τρώει η βροχή και το αγιάζι…
Όσοι έχουν χρήματα, πηγαίνουν και ψωνίζουν… Όμως είναι φανερό ότι υπάρχουν και πολλοί που έχουν εξανλτηθεί οικονομικά.
Η προσφορά του κόσμου συγκινητική, αλλά ακόμη ανοργάνωτη. Ασυντόνιστη. Ο καθένας προσπαθεί να βοηθήσει όπως μπορεί και όπως νομίζει. Πάντως είναι κάτι κι αυτό.
Κάθε φορά που φτάνει ένα αυτοκίνητο έξω από την πύλη του στρατοπέδου, μαζεύονται γύρω. Να πάρουν ό,τι προλάβουν.
Άλλος φέρνει κουλουράκια. Άλλος φαγητό… Γλυκά… Διάφορα είδη..
Έχουν μάθει λίγες λέξεις ελληνικές. Κρατάνε σε κάθε φράση τους ένα μεγάλο “ευχαριστώ”…
Σίγουρα νιώθουν καλύτερα… Άραγε όμως θα νιώσουν ποτέ καλά;
Άνθρωποι που βρέθηκαν στη μέση του πουθενά… Άδεια βλέμματα… Όπως αυτά που αφήνουν οι καταστροφές, η φρίκη του πολέμου, η καταστροφή, ο ξεριζωμός, η προσφυγιά….
Κείμενο-Εικόνα: Δημήτρης Καρολίδης
Απάντηση