Είναι νωρίς, πολύ νωρίς. Μετά βίας έχει ξημερώσει αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθούμε ούτε λεπτό παραπάνω. Συνεννοούμαστε με τον αδερφό μου ότι έχει φτάσει η ώρα και πεταγόμαστε σαν τα ελατήρια από τα κρεβάτια.
Τσακιζόμαστε για να φτάσουμε στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, η πόρτα του δωματίου των γονιών μου παραμένει κλειστή – κοιμούνται ακόμα. Φτάνουμε στο σαλόνι και είναι εκεί: κουτιά αμπαλαρισμένα με γιορτινό χαρτί περιτυλίγματος και κορδέλες, κουτιά που κρύβουν μέσα τους τη γιγαντιαία προσδοκία να μην περιέχουν (πάλι) βιβλίο. Λίγο πιο ‘κει, το δαγκωμένο μπισκότο και το μισοάδειο ποτήρι με το γάλα – σημάδια ότι ο Άγιος Βασίλης πράγματι κατέβηκε από την καμινάδα (στις 12:00 φυσικά) και έφυγε και πάλι πάνω στο έλκηθρό του, με τους τάρανδους να καλπάζουν στον ουρανό.
Δες εδώ
Αυτά συνέβαιναν τότε και είναι ο λόγος που με κάνουν να σκέφτομαι ότι τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά, για εκείνη την ηλικία που φαντασιώνεσαι ότι κάνεις βόλτες μέσα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, όπως ο Τσιπ και ο Ντέιλ.
(ακόμα το φαντασιώνομαι αυτό)
Σήμερα, κάθε φορά που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, με πλημμυρίζει ένα γιγαντιαίο άγχος. Για τα πάντα – τους στολισμούς, τα ρούχα, τα κοινωνικά και οικογενειακά event. Κάθε φορά προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι μαγευτικά με αγάπη, φιλία, αγκαλιές και ζεστές μυρωδιές – κάθε φορά καταλήγω απλά να περιμένω να τελειώσουν. Ίσως γι’ αυτό να φταίει όμως – όπως για όλα τα πράγματα που μας απογοητεύουν σε αυτή τη ζωή – η ρημάδα η προσδοκίτιδα που μας κατακλύζει. Ιδού λοιπόν όλα όσα περιμένω ότι θα συμβούν vs όλα αυτά που συμβαίνουν στην πραγματικότητα.
Κάθε. Φορά.
Οι φίλοι
Προσδοκία: Η ζωή θα πλημμυρίσει από την αγάπη των φίλων που έρχονται από το εξωτερικό.
Πραγματικότητα: Όχι. Άλλα. Ποτά.
Οι έξοδοι
Προσδοκία: Ζεστό κρασί με μυρωδικά σε παλιά ξύλινη μπαρ ακούγοντας τζαζ.
Πραγματικότητα: Στρίμωγμα, καπνίλα, ο αγκώνας ενός αγνώστου που τρυπάει τη μέση σου.
Ο στολισμός
Προσδοκία: Το σπίτι θα είναι πιο ζεστό και λαμπερό από ποτέ.
Πραγματικότητα: Κρίση επιληψίας από τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν.
Το οικογενειακό τραπέζι
Προσδοκία: Υπέροχη, ροδοψημένη γαλοπούλα από τα χεράκια της μαμάς σου.
Πραγματικότητα: Κρέας γαλοπούλας = ό,τι χειρότερο έχει συμβεί σε οικογενειακό τραπέζι. Ας το παραδεχτούμε.
Το οικογενειακό τραπέζι #2
Προσδοκία: Catch up με την αγαπημένη θεία, τσουγκρίσματα, γέλια, χαρές, αγκαλιές.
Πραγματικότητα: Νύστα, άβολες ερωτήσεις από συγγενείς, νύστα, γκρίνια από τη μαμά σου επειδή δεν βοηθάς στο συμμάζεμα, ύπνος στον καναπέ με το καλσόν.
Τα γλυκά
Προσδοκία: Κάπου θα βρεθεί και κάτι με σοκολάτα.
Πραγματικότητα: Μελομακάρονα και κουραμπιέδες, it is. Άντε και δίπλες.
Το ρεβεγιόν
Προσδοκία: Το πάρτι της χρονιάς, γκλίτερ παντού, χορός μέχρι το ξημέρωμα, κάποιου είδους φλερτ που σε κάνει να βλέπεις τη χρονιά με αισιοδοξία.
Πραγματικότητα: Πάρτι στο οποίο βαριέσαι να πας, γκλίτερ παντού (στα ρούχα σου), χορός το ξημέρωμα που έχουν γίνει όλοι λιώμα, κανένα φλερτ – ίσως κάποιου είδους άβολο κοπλιμάν από τον ταξιτζή.Το μακιγιάζ
Προσδοκία: Άψογο δέρμα, κατακόκκινο κραγιόν, συγκλονιστική γραμμή eye liner.
Πραγματικότητα: Smoky eyes, γιατί η γραμμή βγήκε χάλια.
Τα ρούχα
Προσδοκία: Το τέλειο μαύρο φόρεμα, με ένα touch πολυτέλειας.
Πραγματικότητα: Το περσινό μαύρο φόρεμα, με διαφορετικά κοσμήματα.
Τα εσώρουχα:
Προσδοκία: Σέξι δαντελένιο σετ.
Πραγματικότητα: Σουτιέν στο χρώμα του δέρματος, τεράστιο συσφικτικό βρακί.
Το χριστουγεννιάτικο ρομάντζο:
Προσδοκία: Βόλτες χεράκι χεράκι ενώ ακούγονται χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Φιλί στην πρώτη υποψία χιονιού.
Πραγματικότητα: Ξενυχτισμένη βασιλόπιτα και αγαπούλες συμφιλίωσης μετά τον τσακωμό για το πού θα κάνετε ρεβεγιόν. Ήλιος, σαν να είναι καλοκαίρι.
Απάντηση